Tussen alle lustvergrotende aanbiedingen die mijn mailbox soms teisteren trof ik vanmorgen een brief van een heel andere orde. Ik blijk enige erfgename te zijn van een verre oom, Carolus de Jong, 'intestato' overleden, dus zonder testament.
Het bericht is afkomstig van een bank in Australië, de schrijver verontschuldigt zich voor zijn matige Nederlands. Hij heeft duidelijk het woordenboek gebruikt als hij het bijvoorbeeld heeft over 'het zwembad' (de pool?) van familieleden die in aanmerking komen.
Maar er zit vast ook wel een zwembad in de nalatenschap van mijn suikeroompje Sjarel die in totaal 87 miljoen pond bedraagt.
Het enige wat ik hoef te doen, is mijn bankgegevens op te sturen en een kopie van mijn identiteitsbewijs. Dat snap ik, ze moeten wel zeker weten dat ik ben wie ik zeg dat ik ben.
Maar ik twijfel nog. Geld maakt niet gelukkiger, staat er immers op een tegeltje in mijn toilet. En die tegeltjes hebben altijd gelijk.
Ik heb nog een andere bron van wijsheid: in mijn kinderboek 'De Superhoofdprijs' ervaren Casper en Iris het ook. Hun ouders winnen een megaprijs in de loterij en hun leven verandert op slag. Luxe vakantie, een paard, een hond. Maar gouden melk smaakt niet en kinderen uit de klas schelden hen uit voor rijke stinkerds. Natuurlijk verhuizen ze ook.
Maar ik wil helemaal niet verhuizen, ik woon hier nog maar een jaar, met enorm veel genoegen. Misschien wel iets voor erbij, een bescheiden pied-à-terre met zicht op zee...
Een muisklik ben ik verwijderd van in één klap rijk. Zal ik?
http://www.annievangansewinkel.nl/boeken/de_superhoofdprijs.cfm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten