Vooruit, in de serie Bekentenissen doen we er nog een: ik hou van de accordeon, ik bespeel hem zelfs.
Na een weinig geslaagde leerperiode op de gitaar begon ik op latere leeftijd accordeon te spelen. Een talent ben ik zeker niet: geen gevoel voor ritme, een matige ooghandcoördinatie en mijn gevoel voor links en rechts is slecht ontwikkeld.
Slechts één keer heb ik opgetreden, op het verrassingsfeest voor een vriend die veertig werd. Op het moment dat hij de voordeur opende, zou ik 'Schön ist die Jugend' spelen als begeleiding bij uitbundig gezang van de rest en ik had tevoren driftig geoefend.
Een verrassing werd het zeker. Op het moment suprême bleek niemand het nummer te kennen, te jong nog of te weinig smartlapliefhebbers en daar stond ik in het donker wanhopig het C-akkoord te zoeken. De vriend verzekerde me dat hij die aanblik zijn leven lang niet meer zou vergeten.
Smartlap en accordeon gaan hand in hand, maar dit prachtige instrument kan ook klassiek en andere genres aan.
De liefde voor de accordeon is mij met de paplepel ingegeven. De eerste tien maanden van mijn leven, - jaren 50 woningnood - woonden mijn ouders in bij de familie van mijn vader. Er woonden nog twee jongere broers en een zus van hem thuis, dus Annieke kreeg veel aandacht. Het verhaal gaat dat ik steevast 's avonds om tien uur begon te blèren en dan werd ik in de gezelligheid van de huiskamer onthaald. Begeleid door een oom op de accordeon werd ik de kamer rond gedragen.
Zo vreemd is het dus niet dat ik het leven van huis uit meestal als een feestje beschouw. Muziek waar een accordeon in zit, raakt meteen bij mij al een gevoelige snaar.
Na een weinig geslaagde leerperiode op de gitaar begon ik op latere leeftijd accordeon te spelen. Een talent ben ik zeker niet: geen gevoel voor ritme, een matige ooghandcoördinatie en mijn gevoel voor links en rechts is slecht ontwikkeld.Mijn accordeonlerares had jarenlang een engelengeduld en mijn eigen enthousiasme maakte veel goed. Mijn ambities waren ook niet groot. Gekscherend zei ik bij aanvang dat ik hoogstens later in het bejaardentehuis accordeon wilde kunnen spelen om de polonaise te begeleiden. (Dat wordt trouwens nog flink oefenen!)
Een verrassing werd het zeker. Op het moment suprême bleek niemand het nummer te kennen, te jong nog of te weinig smartlapliefhebbers en daar stond ik in het donker wanhopig het C-akkoord te zoeken. De vriend verzekerde me dat hij die aanblik zijn leven lang niet meer zou vergeten.
Sindsdien speel ik alleen nog voor eigen gebruik en ik geniet er geweldig van. Het ontspant me, ook doordat ik onder het spelen volkomen in het moment ben. Daar kan ik bijna niet tegenop mediteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten