Terug van Oerol

Oerol is voorbij, althans voor mij. Op Terschelling gaan ze op het jaarlijkse festival nog even door tot morgenavond, maar de Koegelwieck bracht mij gisteren weer naar het vasteland.

Thuis in Wageningen knipte ik de twee entreebandjes los die me een week lang toegang hadden verschaft tot uiteenlopende voorstellingen en optredens. (Het valt trouwens nog niet mee om die bandjes los te knippen als je zo ondoordacht bent geweest ze juist om de pols te doen van je 'kniphand').

Het was een heerlijke week en het weer deed het thema 'De wind voert het woord' eer aan. Door tegen windkracht 8 in van oost naar west te fietsen, vervliegen onmiddellijk de calorieën van de verrukkelijke chocoladetaart op festivalterrein Westerkeyn. Felle opklaringen en soms dito buien, maar die waren 's nachts of toevallig net wanneer er geen buitenvoorstelling op ons programma stond.

wandeling op het strand
 mossel met aangroei

Muziek, fysiek of beeldend theater of teksttoneel, straattheater in Midsland.

straat Midsland gepavoiseerd
met Tibetaanse gebedsvlaggen



Maar ook gewoon Terschelling ervaren door rustig op het strand te zitten of te wandelen en uitkijken over het wad.

In voorgaande jaren bezocht ik vaak meer voorstellingen en sprongen er maar enkele uit. Dit jaar zag ik er 'maar' tien en kan ik zo moeiteloos vijf mooie noemen. 'Vangst' van Roos van Geffen, over angst en verlangen, dicht op de huid gespeeld.
'Tambú' van het Volksoperahuis en Teatro Luna Blou van Curaçao, een muziekproductie over de ziel van het instrument tambu en de gevolgen van de slavernij die zoveel generaties later nog voelbaar is. Toen ik in 2004 een maand in Curaçao was, werd ik me daar zeer van bewust. Verscheurdheid en overleven door humor, enkele elementen van indringend spel en prachtige muziek door onder meer Izaline Calister.
Dan was er het schrijversconcert van Corrie van Binsbergen met Toon Tellegen die 'Het vertrek van de mier' voorlas. Intense ervaring in het intieme Bostheater. Een van de sterke kanten van Oerol zijn de bijzondere locaties die vaak een extra dimensie geven. In het toneelstuk 'My dinner with André' spelen Johanna ter Steege en Jacqueline Boot op het erf van de Wierschuur. Het publiek zit met het wad in de rug, zicht op duinen en weilanden en de avondzon die langzaam aan kracht verliest.


Tricyclique Dol laat door
de bomen de zee zien

 En dan was er nog die twee uur durende wandeling bij Hoorn waar Tricyclique Dol met 'Contre Nature' kleine ingrepen in het afwisselende landschap had aangebracht en een spelletje speelde met onze zintuigen. Plotselinge geluiden in het bos, een boom die ronddraaide of een korenschoof die voortbewoog.

Naast al dat moois bestaat de kracht van Oerol ook uit zijn bezoekers, die zich hier van hun beste kant tonen: ontspannen, geduldig, speels en openstaand voor nieuwe ervaringen.


Weblog Vriendenbandje Oerol