Bindingsangst, verlatingsangst, niets menselijks is mij vreemd. En waarschijnlijk lijd ik ook aan ontbindingsangst, de vrees om de-connected te zijn. Is er leven zonder digitaal leven?
Er zijn nog steeds mensen die prima schijnen te functioneren zonder virtuele verbindingen en hoewel ik absoluut niet vooroploop met digitale gadgets en nouveautés kan ik me een leven zonder internet niet voorstellen.
Ik hoop wel dat ik mezelf vragen blijf stellen over doelmatigheid en of ik echt moet upgraden naar Verbinding 2.0, 3.0, 4.0 enz. Zo kwam met oudjaar het idee op om te scrabbelen en de Wordfeud-fanaat in ons gezelschap maakte meteen aanstalten om zijn tablet voor de dag te halen. Hij leek even ontregeld toen ik zei dat ik het kartonnen bord met letterblokjes wel van zolder zou halen.
Het werd trouwens Triviant. Toen we een antwoord betwistten van een kaartje, kwam ik overigens als eerste met de suggestie om toch maar even te googelen. Ik corrigeerde mezelf snel met het oeroude adagium: Het kaartje heeft gelijk.
Nog altijd heb ik geen iPad, -Pod of Phone, noch tablet, noch e-reader. Ik heb 'al' jarenlang een mobiel, maar kan voorlopig nog prima uit de voeten met mijn tweede exemplaar, een Nokia Classic, het epitheton ornans zegt het al. Maar ik bel of sms nauwelijks met het ding en ermee op internet geraken, is een oefening in geduld en daarna ergernismanagement voor gevorderden. Ik gebruik hem nog het meest als instant fototoestelletje voor mijn weblog.
Ik schuim niet eindeloos internet af, wel is mijn computer als venster op de wereld onmisbaar, voor mijn werk en vrije tijd.
Toch vind ik dat ik te veel en te vaak mijn computer heb aanstaan en naar mijn in-box kijk. Het maakt me onrustig, haalt me uit mijn concentratie en zoveel interessante mailtjes komen er nu ook weer niet binnen.
Verslaafd? Het heeft er alle schijn van. Verkeer ik buitenshuis, dan licht als in een enorme woordwolk altijd het woord wifi op. Een dag geen mailbox gezien is een dag niet geleefd.
Ik ben geen uitzondering. 'Technostress' schijnt te heersen en dagblad Trouw voorspelde vorige week al dat 'Nomofobie' wel eens hét woord van 2013 kan worden. Nomophobia of No-mobilefobie, de grote angst dat je mobieltje kwijtraakt of dat je geen bereik hebt.
Gelukkig bespeur ik bij mezelf langzamerhand een verandering. Verslavingsgedrag kan pas veranderen als je er zelf heel veel last van hebt. De laatste maanden kan ik soms echt genoeg hebben van mijn onkritisch computergebruik, uit gewoonte, gedachteloze verveling wellicht, uit de angst om iets te missen. Het gebeurt steeds vaker dat ik mijn computer urenlang uit heb. Dat verbetert mijn concentratie en geeft heilzame rust.
Een goed voornemen voor 2013 ga ik er niet van maken. Maar wie weet, kom ik mijn verslaving/ontbindingsangst op eigen kracht te boven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten