maandag 29 april 2013

Oranje

Mijn dresscode voor morgen: oranje, met een wit randje (de lichtelijk republikeinse ratio mag die dag gesmoord worden in oranje emotie, tompoucen, wuppies en Alex-kingpepermunt.

Een bekentenis, in de categorie jeugdzonden: ik heb 'koninklijk huis' gespaard. Naast postzegels, sigarenbandjes, lucifermerken en speldjes, want ik was een verzamelaar. En nóg misschien, want ik kan de albums zo opdiepen.
Mijn eerste krantenknipsels (ik was 9!) dateren uit 1963, de moord op J.F. Kennedy. De daaropvolgende grote gebeurtenis was voor mij blijkbaar het huwelijk van Beatrix en Claus in 1966, want daar heb ik ook veel knipsels van. Maar daarvoor was ik al begonnen met een heus plakboek royalty, chronologisch per persoon.
Koningin Emma
ansichtkaart


Plakboek met o.m.
troonswisseling 1948

Verbaasd blader ik door het album. Hoe kwam ik aan die oude ansichtkaarten van bijvoorbeeld koningin Emma en allerlei kinderfoto's van Beatrix en haar zusjes? Toen leuk om te hebben, nu wellicht collector's items.
Het album houdt op na de geboorte van Willem-Alexander in 1967. Als dertienjarige vond ik verzamelalbums vermoedelijk te kinderachtig. Toen ik daarna politiek bewust en maatschappijkritisch werd, mocht het van mezelf ook niet meer.

Ratio en emotio hoeven die strijd niet meer aan te gaan. Ik aanvaard mezelf als vat vol tegenstellingen en kijk met enige vertedering naar het plakboek.
Morgen hap ik in alle klefzoete oranje happen en vier in goed gezelschap het wij-gevoel van onze democratische monarchie.
Vooralsnog wil ik die niet ruilen tegen een republiek, want er zijn mij te veel voorbeelden van presidenten die zich misdragen als zonnekoningen.

zaterdag 27 april 2013

Thuis afgehaald

Ik hou van lekker eten en zeker van een warme maaltijd, liefst twee keer per dag. Hoewel ik het goed kan en al meer dan veertig jaar bijna dagelijks doe, hou ik niet van koken.
Voor de luie buien heb je de piep-en-stoommaaltijden, maar die kun je na enkele keren ook uittekenen. Ik heb nu Thuisafgehaald.nl ontdekt en in Wageningen zijn er inmiddels een stuk of tien thuiskoks die meedoen.
Pompoenovenschotel
Thuisafgehaald Jolan

Het zijn mensen die graag koken en het leuk vinden om anderen te laten meegenieten van hun kookkunst. De ene keer omdat ze meer porties koken dan ze in eigen huis op kunnen, hartige taart of soep bijvoorbeeld, de andere keer omdat een 'afhaler' een verzoek indient. Zie je op het menu van de thuiskok een favoriet gerecht staan, dan kun je vaak ook verzoeken dat binnenkort voor je te maken. Zo maakte thuiskok Jolan (nickname) vorige week speciaal voor mij een heerlijke pompoenovenschotel.
Aanmelden is gratis en vervolgens krijg je telkens in je mailbox een overzicht van de maaltijden bij je in de buurt. Vaak kun je dan diezelfde dag nog aanmelden en spreek je af hoe laat je je gerecht ophaalt. Je betaalt contant aan de kok.
Woensdag zag ik 's ochtends dat Jolan voor die dag een spinazietaart aanbood. Klikken en afhalen 's avonds rond etenstijd.
De eerste keer was het een opmerkelijke ervaring om bij een wildvreemde de keuken in te stappen en daar mijn maaltijd mee te nemen. Maar ik at met des te meer smaak en aandacht omdat er min of meer speciaal voor mij gekookt was. Het is toch iets heel anders dan een afhaalrestaurant.
Ik had zomaar aangenomen dat Thuisafgehaald vooral iets is voor drukke of gemakzuchtige mensen. Maar woensdag was er net voor mij een ouder echtpaar dat een maaltijd afhaalde.
Wanneer ik zie wat de thuiskoks in mijn buurt allemaal voor culinaire hoogstandjes en gezellige stamppotten aanbieden, loopt het water me in de mond.
In een 'groene' stad als Wageningen had ik trouwens wel meer vegetarische thuiskoks verwacht. Hopelijk groeit hun aantal snel.
In DWDD van 8 maart interviewde Matthijs van Nieuwkerk initiatiefneemster Marieke de Hart. Op de website Thuisafgehaald.nl staat dat interview.
Er hebben zich al meer dan 5000 koks gemeld en 38.000 afhalers.
Bij Thuisafgehaald heb ik geen verplichtingen en dat vind ik nou juist zo prettig. Dat maakt de kans het grootst dat ik zelf misschien ook nog eens als thuiskok mijn onvolprezen uiensoep of artisjokken met gemonteerde saus aanbied.

Thuisafgehaald gaat uit van delen en ik zie steeds meer hoopgevende én down-to-earth initiatieven voor een andere economie.
Auto delen, ik ben zover nog niet, maar nu er net een autodeelparkeerplaats voor mijn deur is verschenen, dwingt het wel tot nadenken. Waarom zelf een auto houden (die grotendeels stilstaat) als je er voor je deur zo een kunt pakken?
Op 15 april zag ik een aflevering van Tegenlicht over transitie met transitie-hoogleraar Jan Rotmans. Nieuwe vormen van zorgen (Buurtzorg), duurzaam bouwen en anders wonen. De crisis biedt kansen. Laten we niet uit alle macht proberen de oude economie terug te krijgen, want die heeft haar eigen kinderen opgevreten.
Ruimte en kansen voor verbindende ideeën met een menselijke maat.
Ruilen, lenen, delen en uitwisselen. Dáár word je als mens rijker van. 

woensdag 24 april 2013

Levendig

Mijn tuin is deze weken extra levendig en houdt me meer dan eens van mijn werk. Een groot aantal vliegbewegingen, vogelgeluiden en alle mogelijke verschijningsvormen van ontluiken.
Zo heeft de sierrabarber een spannende knop waaruit de grote bladeren zich ontvouwen.
In de naastgelegen vijver is ook van alles te beleven. De kikkers zijn wel het meest opzichtig in hun avances. Vorige week kreeg ik een plaatsvervangend gevoel van betrapt! toen ik met de verrekijker twee kikkers beschouwde. Het voelde toch wat voyeuristisch.

Nu ligt het resultaat van hun actie breeduit in twee klodders kikkerdril.

Vorig jaar kreeg ik na lezingen op een vmbo-school een zelfgemaakt nestkastje cadeau. Meteen dit eerste voorjaar lijkt het raak. Na bezichtigingen en verkenningsvluchten heeft een koolmeesje bezit genomen van het onderkomen.
Toch hangt het huisje niet volgens de regels op het noordoosten, maar op het zuiden, en te laag om echt veilig te zijn voor katten  uit de buurt. De mezen zien geen bezwaar.
Naast het nestkastje hangt voor het optisch effect van de tuin een spiegel en die heeft me de afgelopen weken enige hoofdbrekens gekost. Al geruime tijd hupt een meesje voor de spiegel, onvermoeibaar dartelend op takjes en soms tikkend tegen het glas.
Kleine kinderen ontdekken op zeker moment hoe dat werkt met een spiegel, maar ik vrees dat de hersens in een vogelkopje niet groot genoeg zijn om ooit tot dat besef te komen.
Ik vond zijn acrobatische toeren toch een wat zielige vertoning. Waarom zich uitsloven en indruk proberen te maken op een vermeende soortgenoot? Het diertje kon de energie immers beter besteden aan een potentiële vrijer van vlees en bloed. De spiegel dan maar afdekken? Maar dan zou het beest zijn maatje gaan missen en wellicht doodgaan van verdriet? Ik geef toe, ik kan doordraven in empathie.
Vorige week was het glas 's morgens geheel beslagen van de dauw en was er geen spiegelbeeld te zien. Toch bleef de mees druk bewegen voor de spiegel. Al te ver heen in zijn obsessieve-compulsieve stoornis of een typisch voorbeeld van een narcissus die geen partner nodig heeft? Ik besloot me er niet meer mee te bemoeien. Mijn hersens zijn eenvoudigweg niet in staat zich te verplaatsen in de beweegredenen van vogels.
Ik snap er namelijk ook niets van dat de merels zojuist besloten hebben hun nest vrij laag te bouwen tussen de klimop. Voor het blote oog zichtbaar en makkelijk binnen bereik van katten.
Levendigheid in mijn tuin en ogenschijnlijke onhandigheid. Zelf ben ik trouwens geen haar beter. Het vogelhuisje hangt namelijk om nóg een reden niet op de goede plek. Onnadenkend heb ik het opgehangen naast de haak voor mijn hangmat. Die kan ik dus pas in gebruik nemen nadat de jonge meesjes zijn uitgevlogen. Zo te zien zijn de mezen nog niet eens aan broeden toe, dus het kan nog wel even duren voordat ik mijn hangmat eindelijk van zolder kan halen.

dinsdag 23 april 2013

'Ons' Rijksmuseum


Brieflezende vrouw
van Johannes Vermeer

Bibliotheek

Stilleven met asperges
van Adriaen Coorte
 
Vreemd vond ik het zelf. Veertig jaar was ik niet meer in het Rijksmuseum geweest, maar rond de heropening op 13 april kreeg ik plotseling een gevoel van urgentie: ik moest er snel heen. Dat werd dus vandaag al, samen met ?-duizenden anderen en toch oogde het niet massaal. Ik kwam er voor het eerst tijdens een schoolreis van de MMS, rond 1970. Het Rijksmuseum stond op het educatieve programma, evenals de Bijlmer, destijds  een planologische nouveauté. Ik herinner me niet veel meer van mijn bezoek aan het museum, wel dat ik ter hoogte van de Nachtwacht ineens Wim Sonneveld live zag. Het besef dat je in Amsterdam beroemde mensen zomaar in het wild kon tegenkomen, maakte volgens mij meer indruk dan het topstuk.
Geen creatie van Fong Leng
maar wapenrok Frederik Hendrik

Vrouwe Winter van Caesar
Boetius van Everdingen


Ook vandaag was ik niet zo erg onder de indruk van de Nachtwacht, kleiner dan in mijn herinnering en het hondje, dat ik ooit een verrassend element vond in het schuttersstuk, zag er maar bleekjes uit. De eregalerij was als ruimte wel indrukwekkend en het al veelgeprezen grijs op de wanden liet de schilderijen prachtig tot hun recht komen. Met mijn primitieve mobieltje legde ik er onder meer de brieflezende vrouw van Vermeer vast. Alle kunstschatten zijn niet te bevatten in één bezoek en zonder scrupules liet ik me bij mijn gang in de zalen slechts leiden door mijn intuïtie. Het meeste zag ik niet of nauwelijks, ik zoomde louter in op wat mij op dat moment aantrok. Niet alleen schilderijen en beelden, maar ook vaatwerk, kleding en poppenhuizen. Natuurlijk is er ook het gebouw zelf. Vloeren, wanden, ramen, soms uitbundig kleurrijk, dan weer ingehouden sober. En dan die geweldige bibliotheek.  We mogen trots zijn op 'ons' nieuwe Rijksmuseum.
Japanse poortwachters, ca. 1300




De vertroostende Boeddha, 13e eeuw

zondag 21 april 2013

Schrijvershemel

Het weekend van Boek & Feest in Wageningen zit er op, waardig afgesloten met de landelijke voorpremière van de film 'Boven is het stil.'
Met vereende krachten hebben organisaties als schrijverskring Wageningen, bblthk, boekhandel Kniphorst en het Heerenstraattheater veel voor elkaar gekregen.
Het voorleesprogramma gistermiddag in de bblthk was ook een mooi voorbeeld van wat samenwerking vermag. Ik las er voor uit de boeken Stijn Klein en Vita en ik, maar de bijdragen van 't Venster maakten er iets bijzonders van. Theaterdocente Petra Wilmer had met haar leerlingen Lotte Höweler, Eva Krol en Anna Raaijmakers 'een heggenschaarchoreografie' bedacht bij Stijn Klein. Zij speelden passages uit Vita en ik, begeleid door Wike Schippers op piano die mijn liedteksten zelf op muziek had gezet. Klarinetdocent Joost van Berkel speelde samen met leerling Daniël de Bie prachtige, toepasselijke muziek.
Schrijversbrunch bblthk, rechts
op de voorgrond gezagvoerder
Robbert Kamphuis

Ik vond het geweldig om mijn verhalen zo tot leven te zien komen.
Vanmiddag was er in de bblthk een literaire brunch en kunstenaar Robbert Kamphuis had daar een bijzondere setting voor bedacht: de hemel, inclusief engelen, lieflijke muziek met zelfs een harp en een heerlijke maaltijd. Aan een lange tafel namen gasten en schrijvers plaats die op de een of andere manier iets met Wageningen hadden of hebben.
Robbert Kamphuis was de gezagvoerder die ons in hoger sferen bracht door zijn entree met een kunstig vervaardigd vliegtuigje. De schrijvers traden beurtelings op en zij bereikten de hemel, via een eigentijdse jacobsladder: een bouwlift. Vandaaruit, omhuld door rookwolken, lazen zij voor uit zeer uiteenlopend eigen werk.
Terwijl zij voorlazen was het stil, maar tussen de bedrijven door waren er geanimeerde tafelgesprekken.


Ruim een uur later zat ik in de film 'Boven is het stil' en in feite was het er niet alleen boven stil. De film sprak door zijn stilte en rust. Er gebeurt niet veel, er wordt nauwelijks gesproken en dan nog vaak in monosyllaben, maar er is op de huid gefilmd en raakt daardoor soms tot op het bot.
Omdat ik de film wilde zien, heb ik de bestseller uit 2006 tevoren gelezen, vorige week pas trouwens.
Schrijver Gerbrand Bakker kondigde in zijn inleiding aan dat er maar weinig uit zijn boek in de film terecht is gekomen, die hij overigens goed vindt.
Nanouk Leopold schreef het scenario en regisseerde en zij heeft toch de sfeer en de kern van het boek behouden. Boek en film samen zijn voor mij een 'Gesamtkunstwerk'.
En Jeroen Willems, overleden na het voltooien van de opnames, die verdient met zijn intense spel een ereplaats in de acteurshemel.

zaterdag 20 april 2013

Op zaterdag in de bak

Wat doen jongens vanaf een jaar of 14 op een gemiddelde zaterdag? Ze spelen een voetbalwedstrijd, hockeyen of doen een andere sport. Ze hebben een bijbaantje, vullen ergens vakken of zitten achter een supermarktkassa. Sommigen maken misschien wel huiswerk of chillen met vrienden.
Maar op een dag als vandaag - en dag na dag - zitten er ook jongeren in de bak, netter gezegd jeugdgevangenis, juister gezegd: justitiële jeugdinrichting waar orthopedagogische en orthopsychiatrische behandeling en onderwijs belangrijk zijn. Ze zitten er soms jaren, terwijl zij stap voor stap begeleid worden terug naar de maatschappij, in de hoop niet terug te vallen.

Vandaag hield justitie zoals vaker de afgelopen jaren weer een open dag in een aantal instellingen. Op die manier bezocht ik gevangenissen, het Pieter Baan Centrum, een vrouwengevangenis en vandaag dus een jeugdgevangenis. Tijdens mijn journalistieke opleiding was ik ooit in die van Breda en voor een reportage van de Wereldomroep bezocht ik de jeugdgevangenis in Zutphen, lang geleden. Daarom wilde ik nu wel weer eens een jeugdgevangenis bezoeken en ik had me aangemeld voor De Hunnerberg in Nijmegen, in 1905 begonnen als tuchthuis.
De rondleiding duurde bijna twee uur en de personeelsleden legden met plezier uit wat hun werk inhoudt. We hoorden gedragstrainers (o.m. omgaan met agressie, assertiviteit), psychiatrisch verpleegkundige, geestelijk verzorger, docenten consumptieve vakken, techniek en metaalbewerken. We zagen leslokalen, praktijklokalen, de badafdeling waar jongeren bij binnenkomst onderzocht en gevisiteerd worden, afzonderingsruimten en enkele kamers.
Wat me trof, waren enkele jongeren die bereidwillig onze vragen beantwoordden of die rondgingen met hapjes. Hoewel bezoekers worden gescreend na hun aanvraag kan het toch gebeuren dat je op zo'n open dag immers oog in oog komt te staan met je buurvrouw.
Wat me evenzeer trof, was de toewijding die afstraalde van de houding en woorden van het personeel. Ik had het met een personeelslid over de kans op recidive, dus dat jongeren opnieuw de fout ingaan. Omdat die kans erg hoog is, vroeg ik haar hoe je dan toch gemotiveerd blijft voor dit werk. Vooral ook door de groep die het wel lukt om een nieuwe richting aan het leven te geven, was het antwoord.
De open dagen van de inrichtingen zijn nuttig, zeker voor al die mensen die nog steeds denken dat een gevangenis een hotel is. Een van de belangrijkste dingen in je leven wordt je immers ontnomen: vrijheid.
Neem nou een jongere die bij De Hunnerberg terechtkomt. De eerste week mag hij geen tv kijken, maar wat een nog groter verschil met buiten is: al die maanden of jaren binnen betekent geen mobiel gebruiken, geen internet en dus geen contact via sociale media.
Maar binnen heeft hun leven structuur en een zekere rust, eenmaal buiten begint voor hen weer de strijd die leven heet. Je moet stevig in je schoenen staan om niet weer te bezwijken: meelopen, kiezen voor de makkelijkste weg, omdat je toch niks te verliezen hebt.
Bij het vertrek kregen de bezoekers een affiche met het gedicht van Nick, groep C De Hunnerberg.


HET LEVEN

Het leven is een race
Je begint bij de start
Je eindigt bij de finish
En in die tussentijd
Maak er wat van
Ik deed iets stoms
Ik heb spijt
Daarom verander ik nu mijn leven
Van de hel nu in de hemel
Ik ga er iets van maken
Ik ga er tegen aan
En de mensen die mij verachten
Verbaasd staren zij mij aan

Ik wens Nick, en zijn medebewoners, veel succes en moed.

donderdag 18 april 2013

Boek & Feest

Komend weekend barst in Wageningen het festival Boek & Feest los en vanwege het 750-jarig jubileum van de stad wordt er groots uitgepakt.

Natuurlijk de grote boekenmarkt zaterdag in het centrum, maar ook festiviteiten in bibliotheek, bioscoop en horeca. Ik licht er hier slechts enkele punten uit, met name waarin ik min of meer een rol speel.
* op de boekenmarkt bezetten Wageningse schrijvers tussen 11 en 17 uur een kraam waarin ze hun boeken presenteren, verkopen en desgewenst signeren. Die kraam staat bij Markt 15 voor restaurant Colors.
* in de bblthk begint om 14 uur een voorleesprogramma waar Mieke van Hooft eerst voorleest voor jongere kinderen. Om 14.30 uur lees ik voor kinderen vanaf 8 jaar voor en ik vind het erg leuk dat leerlingen van 't Venster ook bijdragen aan dat programma met muziek, dans en theater. Het zijn leerlingen van muziekdocent Joost van Berkel en theaterdocente Petra Willemeer. Ik ben zelf ook erg benieuwd naar hun invulling bij mijn boeken 'Stijn Klein' en 'Vita en ik'. Toegang gratis, evenals voor de film 'De tasjesdief' naar het boek van Mieke van Hooft, die om 15 uur begint. Spannende film vond ik.
* 's Avonds is in de bblthk een literaire avond waar onder meer de literaire prijs van de stad Wageningen wordt uitgereikt.
* Zondag is in de bblthk om 12 uur de literaire brunch waaraan iedereen kan deelnemen. Ik treed daar op, evenals andere schrijvers, en dat alles in een verrassende setting onder leiding van Robbert Kamphuis.
* 's Middags is er een literaire wandeling door Wageningen en in het Heerenstraattheater is de landelijke voorpremière van 'Boven is het stil', met een inleiding door schrijver Gerbrand Bakker.
* Van 19-23 april heeft restaurant 't Carillon een speciaal schrijversmenu met favoriete gerechten van Wageningse schrijvers. Ik was vereerd dat ik ook mijn favoriete gerecht mocht noemen en dat werd 'Asperges op klassieke wijze'. De kok heeft daar een variatie op gemaakt (op het menu prijkt nu zelfs mijn naam op klassieke wijze). Restaurant 't Carillon: menu Book & Food proeverij

Boek & Feest, een mooi vooruitzicht voor ieder die van boeken, eten, gezelligheid, wandelen en film houdt.

Programma Boek & Feest

woensdag 17 april 2013

3000 woorden

3000 woorden, de veelzeggende titel van een verhalenbundel die gisteravond in Veenendaal werd gepresenteerd. Het zijn totaal verschillende verhalen, uiteenlopende settings, karakters en stijlen. De overeenkomst is dat ze alle rond de 3000 woorden tellen en dat de negen schrijvers hiermee hun cursus afsloten. Het was de cursus 'Schrijven met schrijvers' die de Volksuniversiteit Veenendaal organiseerde met en bij Boekhandel Van Kooten.
Collega Greet Beukenkamp en ik gaven theorie en oefeningen en begeleidden de deelnemers bij hun verhaal. 
Omslagontwerp:
Annemarie Visser


Dat was een intensief proces en voor de deelnemers niet altijd gemakkelijk. Aan ideeën ontbrak het hen niet, naast de plotlijn waren er soms vele zijlijnen, meer dan eens stof voor een heel boek. Maar op zeker moment moest het mes er grof in, omdat de richtlijn 3000 woorden was.
Het schrijfadagium 'kill your darlings' deed zich ook hier gelden, maar uiteindelijk werd het resultaat krachtiger.
De bekroning was gisteren de presentatie van de bundel en er was een grote opkomst bij de boekhandel. Eerst gaf schrijfster Ella Marjon een lezing over haar weg tot publicatie en andere schrijfervaringen. Daarna kon dan toch eindelijk het doek worden weggehaald van de stapels boeken. 
Afbeelding Boekhandel Van Kooten




De cursisten vormden bij de onthulling een glunderend gezelschap: Ria Bakker, Lilian van Cooten, Jamie de Jongh, Barbara van Nieuw-Amerongen - Bakker, Wim Smid, Madelon van Son, Annemarie Visser, Louis van Voorthuisen en Michiel de Wit.








De bundel 3000 woorden is voor 3,50 euro te koop bij Boekhandel Van Kooten in Veenendaal.
De Volksuniversiteit Veenendaal organiseert in het komende cursusseizoen weer nieuwe schrijfcursussen.

Volksuniversiteit Veenendaal
Facebook - Boekhandel Van Kooten

dinsdag 16 april 2013

Kamishibai met Logeerbeer

Mijn prentenboek Logeerbeer is me dierbaar. Ik veerde dan ook verheugd op toen ik hoorde dat er een kamishibai op de markt komt met Logeerbeer.

Een kamishibai is een van oorsprong Japans vertelkastje dat vooral gebruikt wordt in peuterspeelzalen en kleuterklassen. Uitgeverij De Eenhoorn brengt vanaf deze maand de vertelplaten uit die de voorlezer achtereenvolgens in de kamishibai plaatst. De uitgeverij signaleert een groeiende belangstelling voor vertelplaten.
Jaren geleden zag ik een demonstratie van een voorlezer met een kamishibai. Naast alle digitale geweld in deze tijd doet het wellicht wat archaïsch aan - gedateerder nog dan een viewmaster [google maar wat dat ook alweer was] -, anderzijds is het een toonbeeld van rust.

Ik ben heel blij dat de prachtige tekeningen van Elisah De Bruycker nu in de kamishibai alle aandacht krijgen. Grappig om te constateren dat mijn Logeerbeer, behalve het boek, voortaan twee tegengestelde verschijningsvormen heeft. Aan de ene kant zijn er de vertelplaten van de kamishibai, aan de andere kant van het spectrum hangt Logeerbeer in de 'cloud' tot de abonnees van Boekenwolk hem daar uit plukken.


En dan is er ook nog Logeerbeer, het liedje:
Heimwee-liedje voor Logeerbeer


Uitgeverij De Eenhoorn: kamishibai van Logeerbeer
Boekenwolk: Logeerbeer
Eerder weblog over Boekenwolk

zondag 14 april 2013

Sporen

Twitblog




Net nog op het Journaal: bijzondere vliegtuigstrepen door hoge bewolking en laagstaande zon. Nu ook in mijn achtertuin.

zaterdag 13 april 2013

Plaats delict

Als thrillerschrijver ben ik lid van het Genootschap Nederlandstalige Misdaadauteurs (GNM) en een van de leukste activiteiten vind ik de jaarlijkse excursie. Die brengt me op plaatsen waar ik als leek normaal geen toegang heb.
Zo was ik ooit bij de rechtbank in Amsterdam en in dit gezelschap kom je dan toch verder dan een gewone zittingzaal. Ook brachten we een bezoek aan de politieschool in Zutphen destijds met huizen waarin agenten oefenden met sporenonderzoek op de plaats delict (pd). We kregen een keer een demonstratie met een leugendetector en de schietexcursie staat me ook nog helder voor de geest. Twintig keer schoot ik met scherp en twintig keer mis, hoewel er een afzwaaier terechtkwam op het doel van een collega.

Politieacademie
bedrijfsrestaurant in vm. kapel

Gisteren bezochten we met een stuk of twintig thrillerschrijvers de Politieacademie in Apeldoorn en ook daar kregen we een kijkje achter de schermen.
De instelling voor opleiding en onderzoek huist in een groot complex waarvan de kern een oud seminarie is. De architect heeft de voormalige bestemming geenszins weggepoetst. Het bedrijfsrestaurant zetelt in de voormalige kapel waar zelfs de biechtstoelen nog aanwezig zijn.
In de oude sacristie kregen we een inleiding over o.m. sporenonderzoek. Ook de breviergangen zijn gehandhaafd en wonderwel detoneren de moderne delen van het gebouw niet, integendeel.

Tekeningen in het voormalige
tekenlokaal
 We zagen praktijklokalen voor sporenonderzoek zoals vingerafdrukken en beschadigingen in bv. muurfragmenten. In een theorielokaal werden bij de restauratie de stichtelijke tekeningen in ere hersteld die in de seminarietijd in de tekenles waren aangebracht.
In enkele vitrines zag ik voorwerpen waarvan ik het bestaan niet kende, zoals een vingerstrekker en een lijkenlepel. Hulpmiddelen voor het afnemen van vingerafdrukken bij verkrampte handen, bij lijkverstijving bijvoorbeeld.
Vitrine met vingerstrekker,
lijkenlepel en vingerafdrukken

We bezochten een van de praktijkhuizen waar agenten oefenen met sporenonderzoek op de plaats delict. Zo'n huis is verbluffend realistisch ingericht, de elektrische tandenborstel stond zelfs op te laden in het contact. De rondleider zei dat ze bijvoorbeeld bij een oefening de wasmachine wel eens aanzetten. Zo zou een agent immers een plaats delict kunnen aantreffen. Hij of zij zal dan toch moeten handelen. Onmiddellijk uitzetten of gewoon het wasprogramma laten uitdraaien? Maar er kan ook bewijsmateriaal in de machine zitten, bedenk ik nu.
Rechercheurs en schrijvers werken beiden met een scenario. Alleen werkt de rechercheur 'achteruit': hoe kan het misdrijf gebeurd zijn? Als schrijver bouw je het scenario meestal op, hoewel je het boek natuurlijk wel met de afloop kunt laten beginnen.

Er ontstaat hilariteit als we in het requisietenmagazijn komen. Deze voorwerpen worden gebruikt om de plaats delict in te richten waar de misdrijven dodelijk levensecht worden gereconstrueerd. De stand-in slachtoffers die in een stelling liggen, vormen een absurd beeld.
Ik loop het allemaal op een vrijdagmiddag nuchter te observeren. Tegelijkertijd besef ik ook dat het afgietsels zijn van een wrange en wrede werkelijkheid.


Tijdens de inleiding kregen we ook de korte film Suiker te zien. Hoewel het een komische speelfilm is, laat hij goed zien hoe belangrijk deugdelijk sporenonderzoek is, omdat veel niet is wat het lijkt. De film Sugar van Jeroen Annokkée

Website Politieacademie

dinsdag 9 april 2013

De wereld in een fietstas

Wageningen viert dit jaar zijn 750-jarig bestaan als stad en het hele jaar door zijn er activiteiten. Een daarvan is de ontwikkeling van Wiki Wageningen 750 waaraan iedereen bijdragen kan leveren over bijvoorbeeld geschiedenis, personen en cultuur. Zelf leverde ik in februari mijn gedicht Dolf dat ik ook plaatste op dit weblog.
Nu staat op Wiki Wageningen 750 mijn gedicht uit 2009, opgedragen aan de stad, die vele nationaliteiten kent: De wereld in een fietstas


De wereld in een fietstas                  Voor Wageningen


Aan de zoom speelt het wolkenkrabber
staat op zijn tenen
vraagt de hemel deemoedig:
‘Mag ik meedoen?’
In de hoofdstraat meet het zich confectie aan
alles mag hier,
behalve uitspatten in luxe
Spreidt zijn armen voor wie van ver
ontheemd, ontaard, ontworteld
verzamelt nationaliteiten
als Noach diersoorten
en komt trots tellend tot: 171
van veel slechts een of twee.
Geeft ruim baan
aan onderdanen
van het grootste land op de kleinste fietsen
Verheft ons persoonlijke klagen
en zagen tot politiek
schijngevechten van dwergen in het stadhuis
worden afgezoend bij de reus.

Hier ben ik thuis
en bekijk de wereld
veilig vanuit mijn fietstas.


http://www.wikiwageningen750.nl/

maandag 8 april 2013

Theeboekje

Je hebt thee en thee. Vroeger had je alleen losse thee, waarbij je met zeefjes, theeëieren en theelepels moest voorkomen dat de theebladeren in je mond terechtkwamen. De mensheid maakte een enorme sprong voorwaarts met de komst van de theezakjes.
Daardoor kon je ook slingerthee zetten, handig voor snel een kop. Uit mijn studententijd herinner ik me dat goedkope theezakjes hun intrede deden, daarbij was het touwtje wegbezuinigd. Geklungel met lepeltjes om ze eruit te vissen of gloeiende vingertoppen als ik dacht dat het zo wel even kon.

De afgelopen jaren is theedrinken steeds meer een beleving geworden. Hele kisten met thee worden gepresenteerd waaruit het moeilijk kiezen is. Zakjes werden driehoekjes (geen idee wat daar beter aan is, behalve dat ze er kek uitzien), er kwamen aluminium sticks en de losse thee kreeg een revival. In de horeca komt die tegenwoordig in alle gedaanten voor. Meer dan eens krijg ik een bouwpakket voorgeschoteld van bakjes en zeefjes. Bestel je muntthee, dan krijg je de halve plant meegeleverd.
Soms heb ik helemaal geen zin om te kiezen zoals zaterdag in een grand café. Mijn bestelling: 'Mag ik een kop thee, alstublieft?'
De ober: 'Welke thee, mevrouw?'
Mijn zucht was onhoorbaar. 'Doet u maar gewone.'
De ober keek zo hulpeloos dat ik hem redde met: 'Earl grey.'
Heel gewoon was die trouwens ook niet, want ik maakte kennis met een nieuwe verschijningsvorm: het theeboekje. Binnenin bevond zich een doosje waarin het theezakje schuilging. Binnenin het verhaal van het ontstaan van earl grey, en gelukkig op de cover een Fair trade etiket.
Klantgerichtheid en keuzestress, soms zijn ze voor mij verweven.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat mijn eigen keukenkast doorgaans ook minstens acht verschillende theesoorten telt, en een aantal koffiesoorten.
Ik denk weer met enige nostalgie terug aan Hotel Van der Werff op Schiermonnikoog. Met drie andere sarah's vierde ik er mijn 50ste verjaardag en na het eten bestelde ik een cappuccino.
'We hebben alleen koffie.' Het zelfbewuste antwoord was van een verpletterende eenvoud, en eigengereidheid. Het hotel had geen moderne fratsen nodig om klanten te binden.
Die verjaardag is al weer een tijdje geleden, maar als ik de website (dat dan weer wel) bekijk, lijkt er niet veel veranderd. In het gastenboek lees ik: Tot de volgende keer en vooral niets veranderen.

http://www.hotelvanderwerff.nl/

zaterdag 6 april 2013

Tussenseizoen

Ik ging naar Egmond om de zee te zien. Dat móest onderhand weer eens, te lang geleden al.
Er was vanmorgen praktisch geen wolkje aan de lucht, maar de noordenwind blies onverdroten.
Manmoedig liet ik muts en handschoenen in mijn rugzakje, het moest maar eens afgelopen zijn met die attributen. Mensen waren neergestreken op de terrassen van de paviljoens, lieten bezonnebrilde gezichten koesteren door de zon. Ik zag zelfs twee kinderen blootsvoets in het zand.
Bruin water

Afvalbakken werden geplaatst, grondwerk voor de strandhuisjes werd verricht en het eerste strandhuisje stond zelfs al op zijn plek.

Plat water

Dat klinkt allemaal naar voorjaar, maar tegelijkertijd was de wind nog koud en onder de blauwe lucht staken de bruine moddergolven toch wat sombertjes af.

Drieteenstrandlopertje





Ik raakte in verwarring toen ik drieteenstrandlopertjes zag. Die hadden toch al weg moeten zijn?

Tussenseizoen. Heerlijke uren in de zon bij de zee, maar bij thuiskomst is het ook weer heerlijk bij de verwarming.

donderdag 4 april 2013

Poëzie op straat

Gisteren mocht ik meelopen met het project 'Utrecht Domstad' van School der Poëzie. Deze organisatie voert in het hele land poëzieprojecten uit op scholen waarbij ze leerlingen laat kennismaken met gedichten en ze ook zelf aan het werk zet.
Darja de Wever heeft het programma opgezet voor Utrecht. De afgelopen dagen kregen vmbo-leerlingen van het Globe College op school eerst een inleiding over gedichten en hun stad. Maar ook liedjes, teksten en afbeeldingen kwamen aan bod. De leerlingen kozen er met aandacht de regels uit die hen troffen zoals: aanstormend opspattend water, alleen maar een dropje op mijn knie als ik gevallen ben, zoals ik ziende de zon op het water, na de storm staat ie alleen.
Daarna gingen ze met Darja de Wever de stad in en vervolgens maakten ze zelf gedichten. Het is de bedoeling dat een selectie daarvan binnenkort tentoongesteld wordt in het stadhuis.

Leerlingen bekijken de
recente vleugel van het Stadhuis

Utrecht heeft een rijke geschiedenis en de wandeling is dan ook meteen een cultuurwandeling. Het stadskasteel, de werfkelders langs de gracht, het oude postkantoor, de denkende haas op de Neude, uiteraard de Dom, maar ook de 'walk of fame' waar vaderlandse filmsterren hun hand- of voetafdruk hebben geplaatst. 

In het Stadhuis mochten we de raadszaal bekijken, evenals de grote (gewoontjes) en de kleine (kleurrijke, zoniet edelkitsch) trouwzaal.
Kleine trouwzaal
Stadhuis Utrecht

De meeste pubers verdiepen zich niet vanzelf in poëzie, maar ik gun ze van harte projecten zoals die van School der Poëzie.
Zeker in combinatie met wandelingen kunnen ze ervaren dat poëzie op straat ligt, schuilgaat in het alledaagse. Mooi als je ze even met andere ogen kunt laten kijken. 

School der Poëzie website
Project Utrecht Domstad

Dit blog staat sinds 11 april ook als gastblog op de site van School der Poëzie.

woensdag 3 april 2013

Op de valreep

Het is in Nederland de best bezochte Franse film, in Wageningen heeft hij zelfs een heel jaar gedraaid en hij trok er zowat eenderde van het inwoneraantal. Iedereen in mijn omgeving was lovend, sommigen gingen zelfs tweemaal of nog vaker, en ik had Intouchables nog steeds niet gezien.
Combinatie van wars van hypes (moet je gezien/gelezen hebben) en eigenwijs (ik moet niks).
Vanavond draaide hij voor het laatst in Wageningen en op de valreep ben ik hem toch maar gaan zien.
Ik heb er geen spijt van, want er wordt goed geacteerd in een heerlijke film die korte metten maakt met het a priori zielig verklaren van mensen met een handicap. De levenslust spat ervan af en deze keer kon ik zelfs een feelgood happy end waarderen.
Intouchables moet je gezien hebben.

maandag 1 april 2013

Uit het vet

De meubelboulevard werd het niet, maar wandelen in goed gezelschap in Brabant. Ondanks de soms snijdende wind (soms moet je nu eenmaal in noordoostelijke richting lopen) bood de zonnige dag een voorproefje van hoe lente kan zijn. Het was duidelijk hoe we er met zijn allen naar hadden uitgekeken.
Veel mensen lieten honden, kinderen en zichzelf uit. Op grote schaal waren racefietsen, motors, skeelers en oldtimers uit het vet gehaald.
Ik trok mijn wandelschoenen aan voor weer eens een echte wandeling, van meer dan drie uur. Dat is overigens nog niets vergeleken met de afstanden en de conditie waarin ik precies een jaar geleden door Nepal liep.

In de natuur steeds meer tekenen van voorjaar. Vandaag zag ik het eerste speenkruid van het jaar en, schuchter nog, maagdenpalm in bloei.
Bij de zandver-
stuiving speelden kinderen en volwassenen uitgelaten.
En voor ijscokar 'De ijsbeer' had zich zelfs een hele rij wachtenden gevormd.
Zelf streken we neer op een terras, verrassend aangenaam. Uit de wind, in de zon.
Bij thuiskomst gloeiden mijn wangen, licht verbrand zelfs. Die had ik dus beter in het vet kunnen zetten. 

Wooninspiratie

Twitblog:

De spreeuwen in mijn tuin zijn druk bezig nestmateriaal te verzamelen. Zullen we vandaag naar de meubelboulevard gaan?
#zozouiknooitworden

#anti-burgerlijkeprincipes#zojaren70
#huppekeewegermee!

#1april !!