Onderweg (1) en het verhaal erachter

Wie ver reist, kan veel verhalen.

Station Antwerpen Centraal

Nou, zo ver reisde ik de afgelopen dagen niet, maar ook dichtbij zijn verhalen zichtbaar of vallen verhalen te vermoeden.
Een inkijkje in mijn reisje van afgelopen woensdag en de mogelijke verhalen daarachter.
Traject: Wageningen - Ede-Wageningen NS - Utrecht - Rotterdam - Antwerpen, v.v.

Vanuit de bus: het huis in Ede met als opschrift 'Sans rancune'. Wat steekt daarachter? Bijvoorbeeld: Jullie was het lot beter gezind, maar we gunnen het jullie/Ons was het lot beter gezind, maar we hopen dat jullie sans rancune zijn/Wij gaan zonder enige rancune door het leven.

Perron CS Utrecht: een jongen met een tattoo op zijn arm van zeker 20 cm hoog. Portret van een veel oudere vrouw. Niet zijn lief, veronderstel ik. Zijn moeder dan? Wat draagt hij uit met deze gegraveerde afbeelding?

Trein Rotterdam-Antwerpen: vriendelijke enquêtrice vraagt me mee te werken aan onderzoek naar reizigerstevredenheid van NS. Ik hoef nu alleen mijn mailadres op te schrijven en vervolgens krijg ik eenmalig een mailtje met de onderzoeksvragen. Onvermoed daadkrachtig zeg ik nee.
Invullen van mijn mailadres en de enquête had me uiteindelijk minder tijd gekost. Nu bleef ik namelijk mijn beweegredenen onderzoeken. Waarom had ik nee gezegd, terwijl ik doorgaans vrijwel elke enquête bereidwillig en consciëntieus invul? Had ik even genoeg van mijn plichtsgetrouwheid en het 'pleasen'? Maar moest ik die plotselinge aanval van gewoon-geen-zin-in nou juist botvieren op deze vriendelijke mevrouw die ook maar gewoon haar niet benijdenswaardige baan uitoefende?
En van rancune tegenover de NS was toch geen sprake. In het algemeen ben ik een tevreden treinreiziger.

Na Roosendaal begon het nauwlettend speuren naar de exacte overgang tussen Nederland en België. Letten op andere nummerplaten was niet eens nodig, want ineens zie je het verschil: de variatie in (vaak vrijstaande) huizen, donkerrode baksteen en rolluiken.

Op Antwerpen Centraal: van de passant wordt verwacht dat hij zijn afval scheidt in vier verschillende bakken. Heel goed, en ik zag het mensen nog doen ook.

Aan de achterzijde van station Antwerpen Centraal wachtte me een tropische verrassing: de stoffenwinkel Sonna die onder meer de 'wax hollandais' van Vlisco verkoopt.

Ik vind de stoffen prachtig, maar ze misstaan mij als bleekhuid (eerder blog Textiel met een verhaal). Toch móest ik er even naar binnen, de stoffen door mijn handen laten gaan. Ik was de enige blanke in de winkel. Ik luisterde naar de talen die ik niet verstond, met tóch vertrouwde klanken. Een scheutje heimwee door mijn ziel. Hoe ver was Afrika?