Laatst zag ik de trailer en toen vreesde ik al het ergste. Veel pathetische beelden en overdadige strijkers.
Nu maken trailers mij meestal niet warm voor een film door hun hijgerige en weinig subtiele aaneenschakeling van vermeende hoogtepunten. Het belang van een rustige opbouw, het ongezegde en de stilte is voor een film vaak vele malen groter.
Ik besloot mijn voorgevoel over de trailer van 'To the wonder' dus toch te negeren. Samen met vier anderen vulde (niet dus) ik vanavond een bioscoopzaal in Wageningen. De thuisblijvers hadden deze keer in mijn ogen gelijk.
In grote lijnen gaat de film over de liefde en het verlies ervan en daar is een zijlijntje aan vastgeknoopt van een priester in geloofscrisis.
Parijs en in grotere mate het platteland van de Verenigde Staten vormen het decor waarin alle clichés voorbijkomen. De metro, de Seine, de boulevard cq. de highway, de jaknikker, de ranch en het wuivende korenveld.
Dat alles wordt begeleid door pianomuziek, een zware strijker erdoorheen en culminerend in aanzwellende orkestklanken. Heel even dacht ik nog dat Malick een parodie heeft willen maken op het romantische drama, maar ik vrees dat hij het serieus bedoeld heeft.
Veel tekst hadden de personages niet. Er waren voice-overs met quasi filosofische teksten uit een citatenboek geplukt en een handvol quotes uit preken. Die suggereerden een peilloze diepte.
De hoofdrolspelers kijken, bewegen en zwijgen betekenisvol. Maar die betekenis is míj dan volledig ontgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten