donderdag 6 november 2014

300.000 km

We hebben het gehaald, mijn auto en ik: 300.000 km.

Gisteren, op weg naar Weert, op de A2 tussen Zaltbommel en Den Bosch overschreed de kilometerteller die magische stand. In 18 jaar tijd zijn we samen meer dan 7 keer de aarde rondgereden!
Ik ben enorm gehecht aan mijn oude, trouwe auto en zie nu al op tegen de dag dat ik afscheid van hem moet nemen.
Wat heeft hij niet allemaal meegemaakt? Ik zingend, lachend, huilend, pratend achter het stuur. Met en zonder gezelschap. Grotendeels in Nederland. Voor vrije tijd en werk. De eerste jaren voor interviews of reportages op het platteland voor het vakblad Boerderij. Voor bezoeken aan scholen en bibliotheken in heel Nederland, bedrijfstrainingen en andere werkklussen. Verhuizingen, afval afvoeren, grote aankopen transporteren.
Mooi dat de auto de 300.000 km juist haalde op het vertrouwde deel van de A2. Hoe vaak heb ik daar in al die jaren niet gereden om mijn familie in Weert op te zoeken?
Ooit waren er tijden dat we na 3 1/2 jaar een auto inruilden. Als je eenmaal in de buurt kwam van de 100.000 kwamen de kosten en de zorgen, zo dachten we toen. In die tijd waren we trouw aan Franse auto's.

Het was dan ook een hele stap om te kiezen voor een Opel Astra, niet zozeer voor de degelijkheid als wel voor de fraaie belijning van zijn stationcar-model.

Eerste eigenaar dus, altijd een pré bij verkoop. Op tijd zijn onderhoudsbeurten waar hij bij Opelgarage Broekhuis Wageningen in goede handen was.
Anderzijds heeft hij een benzinemotor en dan is zo'n km-stand ineens minder vanzelfsprekend. Bovendien heeft hij altijd buiten gestaan.
Toen eenmaal die 100.000 gepasseerd waren, was het een kwestie van: maar zien hoe lang we het met elkaar uithouden.
Ooit zag het er niet naar uit dat hij min of meer op zijn sloffen drie keer rond zou gaan. Ik herinner me die merkwaardige terugreis na een vakantie in West-Frankrijk. Een afgebroken buitenspiegel die met elastiek en karton vastgebricoleerd zat en een lekkende voorruit waarvoor we een emmertje bij de hand hielden. Bovendien schoot hij spontaan uit zijn 4e en 5e versnelling, waardoor de bijrijder de pook moest vasthouden.
Alles bleek reparabel en daarna waren er voornamelijk de gebruikelijke reparaties door slijtage. De auto heeft wel wat schrammen en butsen opgelopen, maar dat is niet anders dan bij ons, mensen. Je mag zien dat het leven eroverheen gegaan is.
Hoewel ik van mijn trouwe auto houd, vertroetel ik hem niet. Wassen is een zeldzaamheid, maar ik koester hem in dankbaarheid.
Misschien moet ik hem als beloning toch maar eens lekker in de shampoo zetten. Als hij zich daar maar niet van doodschrikt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten