Hoe doen kinderen dat tegenwoordig? Werpen ze pakjes papieren zakdoekjes in het rond?
Als flirt-tip is het natuurlijk ook volledig achterhaald. Dame verliest zakdoekje zogenaamd en galante jongeling haast zich het persoonlijk kleinood achter haar aan te brengen.
Er is veel romantiek naar de knoppen gegaan door de papieren zakdoekjes die je tegenwoordig zowat per gros koopt.
Wie in zijn jeugd dagelijks hoorde: heb je een schone zakdoek bij je? Die is duidelijk niet van deze tijd.
Bij mij is die vraag er als kind zo ingehamerd dat ik geen dag het huis verlaat zonder een schone zakdoek. Een stoffen ja, al schijnen papieren zakdoeken gezondheidskundig bekeken de voorkeur te genieten. Maar ik vind het onaangename veel te kleine vodjes.
De afgelopen week was ik echter grootverbruiker vanwege een hardnekkige verkoudheid en heb ik er tientallen pakjes doorheen gejaagd. Maar dat was overmacht.
Er gaat niets boven een stoffen zakdoek, strak gestreken uit een keurige stapel. Is dat onderhuids terugverlangen naar het geordende ouderlijk huis, naar de tijd van netjes gewassen, gesteven, gestreken?
Naar de tijd dat zakdoekjes een feestelijk cadeautje waren. In een kleurig doosje verpakt drie zakdoeken in net iets verschillende kleurstellingen met een ingetogen lint eromheen.
Van al die ooit gekregen setjes is er trouwens niet één meer compleet. Ik vraag me af waar ál die zakdoeken gebleven zijn. Opgelost in het zwarte gat van de tijd. Ik vermoed dat nog wel een afgedankt exemplaar zwerft in mijn koperpoetsmandje. Ook al zo'n uitstervende bezigheid trouwens.
Dan waren er nog de speciale zakdoekjes die we kregen van tante zuster en die de nonnen met schier engelengeduld voorzagen van broderie. Ik heb er nog eentje over, met een roze bloemetje, doorschijnend en teer, en ook daarom dierbaar.
Overigens moest ik eigenlijk niets hebben van die frêle dameszakdoekjes. Je kon ze als kind weliswaar handig opbergen op de rand van je onderbroek, onderrok, onderjurk - ook uitgestorven - of in de mouw van je blouse. Maar als je echt een zakdoek nodig had, was dat ding toch veel te klein.
In mijn studententijd begon ik dus herenzakdoeken te gebruiken. Mijn schoonmoeder destijds respecteerde dat en ik kreeg met Sinterklaas mijn eigen setje zakdoeken cadeau, mét initiaal.
Ik gebruik ze nog altijd. Soms gebruik ik mijn zakdoek als geheugensteuntje, effectief is dat voor mij. Maar op het moment dat ik er een knoop in leg, zie ik steeds vaker een vragende blik van mijn gezelschap. Duidelijk een generatiedingetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten